Είχα μια κρυφή ελπίδα ότι τώρα που έχω γίνει και λίγο φίρμα με το πρώτο βιβλίο που μου έγραψε ο κύριος Μάνος –να ’ναι καλά ο άνθρωπος–, η Αφροδίτη, που είναι και η ωραία της τάξης, θα μου έδινε επιτέλους λίγη σημασία, ρε παιδί μου. Αλλά, δυστυχώς, τζίφος η υπόθεση. Αυτή, άμα δε γίνω μπεστ σέλερ στους New York Times στη χειρότερη, ούτε να με βλέπει δε θα θέλει. Είναι που έχει «χαμηλά στάνταρτς», που σας έλεγα και στο πρώτο βιβλίο.
Άντε να δούμε μήπως καταφέρω τίποτα στο δεύτερο βιβλίο, το Αρχαία Ελλάδα, Έχεις Ταλέντο, μπας και το ρίξω το μωρό στο τέλος, γιατί, αν συνεχίσω έτσι –και κοντός και single–, δε με βλέπω να την παλεύω για πολύ ακόμα.
Άντε, τα λέμε μέσα στο βιβλίο, παιδιά.
Και μη βιαστείτε να με κοροϊδέψετε, γιατί πίσω έχει ο Φιστίκης την ουρά, που λένε και οι μεγάλοι.
