ΝΕΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ

Στα χρόνια της χούντας, η δεκάχρονη Δήµητρα µαζί µε τον δίδυµο αδελφό και τους γονείς της περνάνε τις διακοπές του Πάσχα στο σπίτι των παππούδων τους στο χωριό. Μια σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα θα διαταράξει τη φαινοµενική γαλήνη της καθωσπρέπει οικογένειας για την οποία τα ενήλικα µέλη είναι ιδιαίτερα περήφανα.

Ένας τραγικός θάνατος, η επιβεβληµένη αναβολή του πολυαναµενόµενου γάµου, η εµφάνιση ενός άγνωστου µέχρι εκείνη τη στιγµή µέλους της οικογένειας και το καλά κρυµµένο µυστικό που θα βγει στην επιφάνεια θα ανατρέψουν τις ισορροπίες και θα πυροδοτήσουν εξελίξεις. Τέτοιες που κανείς δεν είχε υπολογίσει.

Η Δήµητρα, ο Μάριος και η θεία τους η Ελευθερία, η «Αγία Τριάδα» όπως αυτοαποκαλούνται, θα είναι η κινητήρια δύναµη όλων των δραµατικών εξελίξεων. Ένα τρυφερό µυθιστόρηµα για την αξία της ελευθερίας, µια αλληγορία για µια σκοτεινή εποχή, αλλά και ένα ταξίδι στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας, τότε που µόνο η Αγάπη έχει σηµασία…

[απόσπασμα από το βιβλίο]

Ακούω βήµατα να έρχονται προς το σαλόνι. Χωρίς να σηκώσω το βαρύ βελούδο, βλέπω τις µαύρες γόβες της µαµάς µε τα ψηλά τακούνια, που τις έχω φορέσει πολλές φορές στα κρυφά και µε δείχνουν τόσο ψηλή και µεγάλη. Το ένα τακούνι είναι λίγο σκονισµένο… Οι γόβες πάνε κι έρχονται βιαστικές και σοβαρές. Έχουν έναν σηµαντικό ρόλο να παίξουν σήµερα, αντικαθιστούν τη γιαγιά.

«Θέση-κλειδί» που λέει κι ο µπαµπάς για τον σιχαµερό κύριο πρόεδρο. Τα µαύρα παπούτσια του παππού, καλογυαλισµένα και µε κορδόνια, σέρνονται λίγο και έχουν µπερδέψει τα βήµατά τους δυο φορές µέσα σε µισό λεπτό. Πρώτη φορά βλέπω παπούτσια φοβισµένα.

Ο µπαµπάς µου, από αυτή τη θέση, είναι ένα ζευγάρι καφέ παντοφλέ παπούτσια. Δεν γυαλίζουν τόσο όσο του παππού, αλλά έχουν ωραία εξώραφα, που ξέρω πως τα καµαρώνει. Κάθονται στον καναπέ και χτυπάνε το πάτωµα. Τακ, τακ, τακ. Κοµψά, νευρικά εξώραφα.

Το µεγάλο ξύλινο παπούτσι της Τετερίας είναι πάντα το ίδιο. Πόσο λεπτό φαίνεται το ποδαράκι της πάνω από αυτό το παπούτσι! Το σίδερο της σόλας σήµερα κάνει έναν περίεργο θόρυβο, σαν να είναι σκουριασµένο. Στο καλό πόδι φοράει µια µαύρη γόβα, µε χαµηλό τακούνι. Αλήθεια, η Τετερία αγοράζει ένα µόνο παπούτσι; Και πόσο πληρώνει για το ένα; Τα µισά από ό,τι αν αγοράσεις ζευγάρι; Κι αν αγοράζει ζευγάρι, που το βρίσκω πιθανότερο, το άλλο παπούτσι τι γίνεται;

Η παράδοση λέει πως, όταν ένα παιδί γεννιέται, τρεις Μοίρες έρχονται να το μοιράνουν και να του δώσουν τις ευχές τους. Μα μερικές φορές, κάποια από αυτές δεν έρχεται με καλή διάθεση και προσπαθεί με τις κατάρες της να ανατρέψει τις ευχές των άλλων. Κάπως έτσι έγινε και με τη Βένη.
Και ενώ η πρώτη της έδωσε ευχές, οι άλλες δύο άρχισαν τη διαμάχη.
Η μία να εύχεται και η άλλη να αναιρεί τις ευχές, με τις δικές της κατάρες. Ποια άραγε θα υπερισχύσει;
Η Βένη και ο Αρίστος συναντήθηκαν τυχαία, η μοίρα τους ένωσε με έναν φλογερό έρωτα και μια τρυφερή αγάπη, που οι απάνθρωπες και σκληρές συνθήκες της Δικτατορίας δεν τους άφησαν να χαρούν. Βίαια, άδικα και με τραγικό τρόπο τους χώρισαν.
Ο ένας στον “τάφο” και ο άλλος στην απόγνωση.
Η Βένη, με την πεποίθηση ότι ο Αρίστος ήταν νεκρός, αφού η ίδια τον αποχαιρέτησε για τελευταία φορά στο νεκροταφείο, απελπισμένη, πικραμένη και φοβισμένη, με ένα μωρό στην αγκαλιά, τράβηξε τον δρόμο της ξενιτιάς. Όμως, και εκεί που πήγε, συνάντησε πόνο, πίκρα, αγωνίες, μα και τρομακτικές καταστάσεις, πέρα από τη σφαίρα της φαντασίας.
Αλλά και ο Αρίστος, βιώνοντας απάνθρωπες και βάρβαρες συνθήκες, όταν “ξαναγύρισε” στη ζωή, αναζητούσε τη Βένη, χωρίς να μπορεί να τη βρει πουθενά. Κανένας δε γνώριζε πού έχει πάει.
Τι τους επιφύλασσε άραγε, η ζωή;
Ένα μυθιστόρημα που μέσα από μια ιστορία αγάπης, προσεγγίζει ιστορικά γεγονότα και κοινωνικά θέματα, φιλοδοξώντας να εξάψει τη φαντασία και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Βασδέκη, μια μάνα, μια γυναίκα με καθάρια ματιά και καρδιά αγέραστη, που δεν είχε τόπο, χρονιά, ηλικία, μια γυναίκα ακούραστη, που δεχόταν τα βάσανα όμοια με τις χαρές. Αυτή η γυναίκα, ύστερα από τον θάνατο του άντρα της και τον ξενιτεμό των παιδιών της, έκλεισε το μπακάλικο στην πλατεία του χωριού, αμπάρωσε το σπιτικό, πήρε στο ένα χέρι το τυχερό της, στο άλλο μια ρίζα πασχαλιά και ανέβηκε να ζήσει μονάχη και λεύτερη σ’ ένα καλύβι ψηλά στον λόφο.
Όμοια με Παναγιά τη θαρρούσαν κάποιοι, ξωτικό την έλεγαν κάποιοι άλλοι, όμως όλοι τη σέβονταν, την υπολήπτονταν και τη χρειάζονταν. Σε κείνη τη γυναίκα, η Σμυρνιά αρχόντισσα του χωριού άφησε όλο της το βιος, ύστερα από τον θάνατο του μοναχογιού της.
Σε κείνο το καλύβι, η κυρά του λόφου ξεγέννησε ένα βράδυ την ανύπαντρη θυγατέρα του γυρολόγου. Εκεί, σε κείνο το κονάκι μέσα, που μοσχομύριζε κυδώνι, η Βασδέκη τις νύχτες τις μεγάλες ονειρευόταν κι ευχόταν να δει ξανά το παραθύρι στο σπίτι της πλατείας φωτισμένο. Εκεί, σε κείνο το καλύβι, γράφτηκε η μοίρα όλων, προτού ακόμα κινήσει να τους ανταμώσει.