Η φωνή του προφήτη

Η ποιητική αυτή συλλογή γράφτηκε στη μνήμη των εθνικών ποιητών Διονυσίου Σολωμού και Ανδρέα Κάλβου, οι οποίοι περιέγραψαν με σαφήνεια και ακρίβεια τις πτυχές της πολύπλευρης και πολυσυζητημένης έννοιας της ελευθερίας.

Η αναψηλάφηση των βαθιών νοημάτων της ελευθερίας σε επίπεδο ατομικό, κοινωνικό και εθνικό, γίνεται με αντικειμενικό σκοπό να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Δεν θα μπορούσε βέβαια κάποιος να αγνοήσει σημαντικά σημεία από την πλούσια αρχαία ελληνική γραμματεία που βοηθούν στην καταγραφή και κατανόηση της ελευθερίας του ανθρώπου, όπως είναι μερικές από τις θεότητες του αρχαίου ελληνικού πανθέου. Όπως, επίσης, δεν παραλείπεται να αναφερθούν και λαϊκές δοξασίες, π.χ. ο μύθος της Γοργόνας, που βοηθούν και αυτές με τον δικό τους τρόπο στην κατανόηση της μεγάλης έννοιας της ελευθερίας

Ταυτόχρονα, στο βιβλίο αυτό, αναφέρονται διαχρονικά γεγονότα και σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν τη ζωή του κάθε ανθρώπου, από την γέννησή του μέχρι τον θάνατό του, χωρίς αυτά να αποστασιοποιούνται από την πάντα επίκαιρη έννοια της ατομικής του ελευθερίας.

Τέλος το βιβλίο καταλήγει με ένα πανανθρώπινο ύμνο για την Ελευθερία, όπως τουλάχιστον τον προσεγγίζει ο γράφων, ο οποίος δεν ξεχνά ούτε στιγμή ότι ο κύριος κριτής ενός συγγραφικού έργου, διαχρονικά, είναι μόνον ένας: ο αναγνώστης!

Οι έρευνες και τα πορίσματα ενός από τους εισηγητές της σύγχρονης κοσμολογίας, σχετικά με τις μεταβολές και ανακατατάξεις στον πλανήτη μέσα από τη διαδρομή αιώνων.

Στην πρώτη πραγματεία που εμπεριέχεται στο βιβλίο, η οποία φέρει τον τίτλο Το ιδανικό και το πραγματικό, ο Άρθουρ Σοπενχάουερ εξετάζει τι στην αντίληψή μας για τα πράγματα ανήκει στον χώρο του ιδανικού, τι μπορεί δηλαδή να αποδοθεί σε εμάς τους ίδιους και δεν αποτελεί απεικόνιση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, και τι μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη δική μας αντίληψη, και αφού παραθέσει τις απόψεις άλλων φιλοσόφων, ξεκινώντας από τον Πλωτίνο, καταλήγει στη δική του θέση. Στη δεύτερη πραγματεία, η οποία φέρει τον τίτλο Ο άνθρωπος και το πεπρωμένο, ο Σοπενχάουερ, κάνοντας και πάλι μια αναδρομή στις απόψεις παλαιότερων, κυρίως αρχαίων, φιλοσόφων, εκφράζει τον προβληματισμό του για μια φαινομενική σκοπιμότητα που φαίνεται να ενυπάρχει στο πεπρωμένο των ανθρώπων, ούτως ώστε όλα όσα τους συμβαίνουν μοιραία να δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εκπονημένου από κάποια άγνωστη δύναμη υπέρτερη από αυτούς.

Ο Βολταίρος υπήρξε ο πρώτος και ο πιο δραστήριος από εκείνους που κατέστησαν αισθητές σε όλους διάφορες μισητές πρακτικές, που ακόμη δεν τις είχαν μισήσει, και οι οποίες έδειχναν να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την άσκηση της δικαιοσύνης. Αφυπνίζει ενδοιασμούς που δεν υπήρχαν, τη φρίκη, που δεν ήταν ακόμη συνειδητή, ως προς ορισμένες διαδικασίες, των οποίων η έλλειψη χρησιμότητας, η αδικία και η φρικτή αυστηρότητα γίνονταν αποδεκτές λόγω μιας μακρόχρονης ευπειθούς συνήθειας. Μεταμορφώνεται έτσι σ’ ένα είδος νομοθέτη, διαφορετικού είδους, αφού ορίζει, καθιερώνει ένα εντελώς καινούριο έγκλημα. Οι ποινικοί νόμοι έπλητταν μέχρι τότε τις παραβάσεις και τις ύβρεις εναντίον της κοινωνικής τάξης, του κράτους, και της θρησκείας του κράτους. Ο Βολταίρος όμως διακηρύσσει πως υπάρχουν εγκλή¬ματα εναντίον της ανθρωπότητας, ότι υπάρχουν εγκλήματα εναντίον της σκέψης και τα θεωρεί αξιοκατάκριτα. Κάνει επίσης κατανοητό ότι και η ίδια η τιμωρία καταλήγει να γίνεται μερικές φορές έγκλημα, επειδή το θέαμα φρικτών βασανιστηρίων ξυπνά και συντηρεί σε άλλους τη λανθάνουσα θηριωδία τους, ενώ για πολλούς άλλους ένας άθλιος εγκληματίας μετατρέπεται σε σχεδόν αθώο θύμα. Εάν η δημόσια εξουσία εξάπτεται, εάν ξεσπά με μανία πάνω στο σώμα του στόχου, εάν ασπάζεται την οργή, ή αν ακολουθεί το δρόμο της εκδίκησης, τότε η αφηρημένη και καθαρή έννοια του Κράτους που αποδίδει δικαιοσύνη αλλοιώνεται και εξευτελίζεται. Γίνεται αντιληπτό πως το ίδιο το Κράτος δοκιμάζεται από ένστικτα που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει, και που δεν τα γνωρίζει παρά εις βάρος του ίδιου του λόγου ύπαρξής του.