Η φωνή του προφήτη

Ο Βολταίρος υπήρξε ο πρώτος και ο πιο δραστήριος από εκείνους που κατέστησαν αισθητές σε όλους διάφορες μισητές πρακτικές, που ακόμη δεν τις είχαν μισήσει, και οι οποίες έδειχναν να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την άσκηση της δικαιοσύνης. Αφυπνίζει ενδοιασμούς που δεν υπήρχαν, τη φρίκη, που δεν ήταν ακόμη συνειδητή, ως προς ορισμένες διαδικασίες, των οποίων η έλλειψη χρησιμότητας, η αδικία και η φρικτή αυστηρότητα γίνονταν αποδεκτές λόγω μιας μακρόχρονης ευπειθούς συνήθειας. Μεταμορφώνεται έτσι σ’ ένα είδος νομοθέτη, διαφορετικού είδους, αφού ορίζει, καθιερώνει ένα εντελώς καινούριο έγκλημα. Οι ποινικοί νόμοι έπλητταν μέχρι τότε τις παραβάσεις και τις ύβρεις εναντίον της κοινωνικής τάξης, του κράτους, και της θρησκείας του κράτους. Ο Βολταίρος όμως διακηρύσσει πως υπάρχουν εγκλή¬ματα εναντίον της ανθρωπότητας, ότι υπάρχουν εγκλήματα εναντίον της σκέψης και τα θεωρεί αξιοκατάκριτα. Κάνει επίσης κατανοητό ότι και η ίδια η τιμωρία καταλήγει να γίνεται μερικές φορές έγκλημα, επειδή το θέαμα φρικτών βασανιστηρίων ξυπνά και συντηρεί σε άλλους τη λανθάνουσα θηριωδία τους, ενώ για πολλούς άλλους ένας άθλιος εγκληματίας μετατρέπεται σε σχεδόν αθώο θύμα. Εάν η δημόσια εξουσία εξάπτεται, εάν ξεσπά με μανία πάνω στο σώμα του στόχου, εάν ασπάζεται την οργή, ή αν ακολουθεί το δρόμο της εκδίκησης, τότε η αφηρημένη και καθαρή έννοια του Κράτους που αποδίδει δικαιοσύνη αλλοιώνεται και εξευτελίζεται. Γίνεται αντιληπτό πως το ίδιο το Κράτος δοκιμάζεται από ένστικτα που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει, και που δεν τα γνωρίζει παρά εις βάρος του ίδιου του λόγου ύπαρξής του.

Η απολλώνια μαντική, το κρυπτικό “Έψιλον” των Δελφών, ο εκστασιασμός της διονυσιακής ακολουθίας και τα όργια των μαινάδων, η πορεία στην Ιερά Οδό προς την Ελευσίνα και η βιωματική εμπειρία των υπερφυών μυστηρίων της, όπως άλλωστε και η μέθεξη στα δρώμενα των Καβειρίων, ιχνηλατούν την μυστική οδό των Ελλήνων και σηματοδοτούν τις ιεροτελεστίες του περάσματος τους στο επέκεινα, σε αναζήτηση και ανεύρεση του θείου.

Είναι οι δρόμοι της θέωσης που αποκάλυψε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα πριν από την έλευση της χριστιανικής ορθοδοξίας. Η γνωριμία μας με αυτούς, μέσα από την δύναμη του λόγου και την διεισδυτική ματιά της εικόνας, δεν είναι απλά ένα οφειλόμενο ιστορικό “πρέπει”, αλλά η καταλυτική σήραγγα που μας οδηγεί στον ένθεο εαυτό μας και στην ιερή συνεύρεση με το θείο

Έργα της ύστερης περιόδου της δημιουργίας του Νίτσε, «Το λυκόφως των ειδώλων» και «Ο αντίχριστος» συμπυκνώνουν τις απόψεις του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου για τις αξίες της ανθρώπινης ζωής, την καταγωγή και τη λειτουργία τους.

Η βαθιά ανάλυσή του σχετικά με τις θεμελιώδεις ιδέες της δυτικής θρησκείας, φιλοσοφίας και ηθικής, στο κείμενο και των δύο τούτων έργων, εξηγεί γιατί ο Φρειδερίκος Νίτσε είναι, κατά γενική ομολογία, ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της σύγχρονης σκέψης.