Στέλιος Καζαντζίδης

Υπέροχα βουνά που αχνοφέγγουν στον πάγο, έρημοι σε μεγάλο υψόμετρο, όπου είναι διασκορπισμένα γιακ και νομάδες, μαγευτικά μισοερειπωμένα μοναστήρια, ατελείωτες αποστάσεις και γέφυρες πάνω από ποτάμια που στριφογυρίζουν ανάμεσα στα βουνά, εισάγουν τον αναγνώστη στη «χώρα την οποία στολίζουν τείχη από βουνά σκεπασμένα με χιόνι», για να χρησιμοποιήσουμε τον ορισμό των ίδιων των Θιβετιανών. Στα μάτια των δυτικών, το Θιβέτ συνήθως φαίνεται σαν ένα είδος υπέροχα απομονωμένου φρουρίου, ανέγγιχτου από τον χρόνο, που έχει αποσυρθεί πίσω από τα Ιμαλάια – μια υπέροχη, μυθική, αμετακίνητη, σχεδόν αμετάβλητη χώρα. Στην πραγματικότητα υπήρξε πάντοτε τόπος αλλαγών, σεισμών, πολέμων, εισβολών και κατοχής μέχρι τους πρόσφατους χρόνους, όταν συνταράχθηκε από πολιτικές αναταραχές που τον έφεραν στη διεθνή σκηνή του ενδιαφέροντος του 20ού αιώνα, πιόνι στα παιχνίδια που έπαιζαν οι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. [. . .] Το κείμενο αποτελεί το όχημα που οδηγεί τον αναγνώστη μέσα από μια σειρά εκπληκτικές φωτογραφίες, που αποτελούν μια εισαγωγή στο Θιβέτ, στον κόσμο και στις παραδόσεις του και στοχεύουν στον αναγνώστη που θέλει να αντικρίσει τόσο τους παλιούς όσο και τους καινούργιους μύθους σε ένα καλειδοσκόπιο εικόνων που συνυπάρχουν στην καθημερινή ζωή της Χώρας με τα Χιόνια. [Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]

Στην παρούσα επιλογή ποιημάτων τού, λησμονημένου σήμερα, ιταλοελληνικής καταγωγής ποιητή Στέφανου Μαρτζώκη (1855-1913) έγινε προσπάθεια να συνδυαστεί το υποκειμενικό και αισθητικό με το αντικειμενικό και γραμματολογικό κριτήριο.