Στον αστερισμό του Ρήγα

Ένα μικρό χωριό, που το τραγούδι του ήταν μόνο οι ήχοι της φύσης, βγαίνει από τον Εμφύλιο αποδεκατισμένο και ρημαγμένο, αλλά όχι διχασμένο. Η ιστορία του Ρήγα και των άλλων μπορεί να το βύθισε στο πένθος, οι κάτοικοί του όμως έψαχναν πάντα τη δικαίωση.

Ο Αντώνης, ένα παιδί από μια τραυματισμένη από συμπεριφορές οικογένεια, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος.

Μπορεί να μην είχε τίποτε, είχε όμως έναν καλό φίλο που τον θεωρούσε αδερφό. Κι όταν η φιλία είναι τόσο δυνατή, έχεις τα πάντα.

Ζεις και υπάρχεις μέσα απ’ όλα, καλά και κακά, άσχημα και όμορφα, και αναζητείς την αλήθεια για να τα αποποινικοποιήσεις. Μια αλήθεια που μπορεί να είναι και δίπλα μας και να μην τη βλέπουμε. Μια αλήθεια που μπορεί να είναι ακόμα και μια συγγνώμη.

Αυτή την αλήθεια που ταξίδεψε μέσα στα δάση και τα ανθρακωρυχεία της Σιβηρίας, αλλά ξαναγύρισε για να φέρει τη δικαίωση.

«Όχι, δεν μπορεί. Ο Αντώνης δε θα έκανε κάτι τέτοιο. Αυτός δεν μπορούσε να αφαιρέσει ζωή», μονολόγησε ο Γιώργης.

Ξανάγινε η ζωή του χαρταετός. Σηκώθηκε και ξαναπήγε στην πλατεία. Όλα τα νέα εκεί έφταναν πρώτα. Για πολύ καιρό το επίκεντρο των συζητήσεων θα ήταν αυτό το γεγονός.

Όλοι θα υποψιαζόντανε όλους, και κυρίως τους νεοφερμένους. Είχε πολλά χρόνια ν’ ακουστεί κάτι τέτοιο στο χωριό και κοίτα τώρα που ακούστηκε. Τώρα που άρχισαν να επιστρέφουν αυτοί. Ο Γιώργης ήταν σίγουρος ότι κάποιος του ζητούσε κάτι από το παρελθόν κι εκείνος το αρνιότανε. Όπως ήταν σίγουρος ότι η τιμωρία έρχεται πάντα με την αλήθεια.