SudologIQ

(…) «Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια απολογία ή μια άκριτη υποστήριξη προς τον δημοσιογράφο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Θίγει σφαιρικά και πολυφωνικά ένα φαινόμενο από το χώρο της μαζικής ενημέρωσης και, μπορώ να πω, το καλύπτει ως προς όλες τις αναφορές του. (…) Εδώ όμως το ζήτημά μας είναι ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Ο Μάκης που, αν είχε εκμεταλλευτεί τις προτάσεις που του έγιναν για να μη βγάλει θέματα που δεν συνέφερε ορισμένους να βγουν, τώρα θα ήταν ανάμεσα στους μεγάλους οικονομικούς παράγοντες αυτού του τόπου. (…) Ο Μάκης είναι αδέκαστος μέχρι σήμερα, κι αυτό είναι που τους πειράζει, γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι -και, εννοείται, δεν γενικεύω- που τα `παίρνουν` ή άλλοι που φοβούνται. Και οι μεν και οι δε, όμως, πρέπει ν` αλλάξουν επάγγελμα. Ο ελληνικός λαός, μέσα σ` αυτό το παγκόσμιο χάος που φυσικά δεν τον αφήνει απ` έξω, αξιώνει αληθινή και τίμια ενημέρωση». (…) [Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]

Δύσκολο είναι να δεχθεί κανείς ότι τόση πίστη και ευσέβεια συνδυάζονταν με υποκρισία. Ούτε είναι εύκολο να πιστέψει κανείς ότι αρχές υψηλές, οι οποίες περιλαμβάνονται στο Κοράνι, θα μπορούσαν να διακηρυχτούν από άνθρωπο που διακατεχόταν από ταπεινά πάθη και από αφοσίωση στα υλικά οφέλη. Για εμάς τουλάχιστον, μία μόνο εξήγηση υπάρχει για το αίνιγμα της συμπεριφοράς του Μωάμεθ: η αποδοχή της αντίληψης ότι η παραίσθηση στην οποία βρέθηκε κατά τις θρησκευτικές εκστάσεις στο όρος Χάρα εξακολούθησε, περισσότερο ή λιγότερο έντονα, να τον κρατά σε κατάσταση μονομανίας μέχρι το τέλος, κάνοντάς τον να πιστεύει στην προφητική του αποστολή».

«Λευκές σελίδες µπροστά µου. Κι ένα µολύβι. Το χέρι µου προέκταση της ψυχής µου, έτοιµο να γεµίσει τις σελίδες µε εικόνες και συναισθήµατα, ενθύµια από το ταξίδι µου στην κόλαση και την επιστροφή στη ζωή. Μια ραψωδία θριάµβου της ανθρώπινης ψυχής, που ξεκίνησε επτά χρόνια πριν. Αρχές καλοκαιριού του 2009. Όταν µε χτύπησε ο καρκίνος. Τη ίδια ακριβώς εποχή που έβλεπα την οικονοµική κρίση να παίρνει παραµάζωµα τη χώρα µου και ένιωθα τις πρώτες σεισµικές δονήσεις στη δουλειά µου, στο Alter. Τρία σε ένα δηλαδή. Μια κόλαση 3D. Τραγωδία τριών διαστάσεων. Το τζακπότ της καταστροφής». Αυτή είναι η κατάθεση ψυχής του πατέρα µου Κώστα Χαρδαβέλλα για τον γολγοθά που ανέβηκε, έτσι όπως την εµπιστεύτηκε στα δικά µου χέρια. Από αυτή γεννήθηκε το βιβλίο Κώστας Χαρδαβέλλας – Το ζεϊµπέκικο του νικητή. Ένα βιβλίο αφιερωµένο στους µαχητές της ζωής. Γιατί όλοι όσοι µάχονται είναι νικητές! Ανεξάρτητα από το αποτέλεσµα της µάχης… «Από την ηµέρα που έµαθα να γράφω, ήξερα ότι θα γίνω δηµοσιογράφος» λέει ακόµη και σήµερα ο Κώστας Χαρδαβέλλας. Tο «ταξίδι» του στον µαγικό κόσµο της δηµοσιογραφίας ξεκίνησε σε ηλικία 18 ετών. Πάντα ρεπόρτερ. Και πάντα στους «δρόµους της φωτιάς». Σε πολέµους. Σε παγκόσµια γεγονότα. Σε εθνικές τραγωδίες. «Εφηµεριδάς» από κούνια. Πρώτα στο Έθνος και µετά Απογευµατινή, Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, Real News. Σαράντα χρόνια στην τηλεόραση. Από το 1977 στην ΕΡΤ µε την εκποµπή «Πρόσκληση στο στούντιο», µετά στους θρυλικούς «Ρεπόρτερς» κι ύστερα τηλεοπτικός πρωταθλητισµός σε MEGA, ΣΚΑΪ, STAR, ANT-1, ΝΕΤ, ALTER, E. Αξέχαστες ραδιοφωνικές ώρες στον ΣΚΑΪ 100.3 και στον REAL 97.8, δηµιουργός της διαδικτυακής εφηµερίδας Newsbomb.gr, συγγραφέας δύο βιβλίων (Το έπος του Πολυτεχνείου και Όσα δεν είπα και δεν έγραψα). Και το ταξίδι συνεχίζεται…