1973, 75 χρονών
Μερικές φορές τα πράγματα αρχίζουνε προτού αρχίσουν. Όπως η μοίρα μου – σφραγίσθηκε προτού γεννηθώ. Κι όμως, η μοίρα χρειάζεται ένα σταθερό χέρι να τραβήξει τα χαλινάρια της, να την κρατήσει στη διαδρομή, ώσπου να πραγματοποιηθεί το πεπρωμένο. Κι αυτό ιδιαίτερα τότε, που η μοίρα επρόκειτο να με τυραννήσει, να με ταράξει και να πετάξει τη ζωή μου στο χάος. Κάποτε ακούγεται σαν παραμύθι, μα είναι στο μυαλό μου τόσο ζωντανό και τώρα όσο πριν εβδομήντα χρόνια… αν κι αυτό δεν είναι πάντα ευλογία.

Με λένε Ντάτα… Χρόνια τώρα. Κοντεύω κι εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα· Αλεξάνδρα Σαλβάνου του Ροβέρτου και της Χαριτίνης. Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορούν να μου καταλογίσουν η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σ` εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από τη σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο, και ποτέ το καλό. Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφάσιζα για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός. Εχθρούς… Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου, και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια, κι ούτε ήθελα περιττά βάρη. Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο, που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους. Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω…

Φραντζέσκα, η ηρωίδα μου… Αθηνά, η μητέρα μου… Ζωή σε πόλεμο, η ζωή της… Η ιστορία της, η διαδρομή της, οι επιλογές της, η σχέση μας και τα δεκαεννιά χρόνια που έμεινα μαζί της. Σε πόλεμο με όλους η μητέρα μου. Μ’ εμένα, με τους φίλους της, με τους δικούς της, με την ίδια τη ζωή τελικά… Μαζί με την ιστορία της, και τα δικά μου παιδικά και εφηβικά χρόνια. Λόγια που δεν ειπώθηκαν, παραλείψεις που έφεραν πόνο, πράξεις που πλήγωσαν, χαμένες αγκαλιές και δάκρυα. Όλα μέσα σε τούτες τις σελίδες, που, εκτός από βιογραφία, έγιναν κι ένα οδυνηρό ταξίδι στο δικό μου χθες, στην αφετηρία μου…

Κι όταν όλα φαίνονται μαύρα, όταν δακρύζεις και πονάς, πάντα στο μυαλό σου θα στριφογυρίζει η ελπίδα ότι δεν μπορεί, θα στρώσει!

Δεν μπορεί, θα στρώσει! Αναρωτιέμαι πόσες φορές άραγε καθένας από μας είπε αυτή τη φράση, που φανερώνει την ελπίδα πως ό,τι μας πονάει θα φύγει, ή θ’ αλλάξει, ή ως διά μαγείας θα χαθεί…
Αυτό που ζητάμε τέτοιες στιγμές είναι ίσως ένας καφές κι ένα γλυκό του κουταλιού. Αυτή ακριβώς η αντίθεση του γλυκού με το πικρό είναι τελικά η ίδια η ζωή. Έτσι μας δίνονται οι στιγμές. Ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Εκεί που βρίσκεται το γέλιο, παραμονεύει το δάκρυ…
Κι αν κάπου μέσα στα κείμενα βρείτε τον εαυτό σας, αν κάπου ανάμεσα στις γραμμές τους κάτι θυμηθείτε, σας κερνάω καφέ και γλυκό του κουταλιού… Εσείς μένει να πείτε: «Δεν μπορεί, θα στρώσει!»

Το βιβλίο «Η Νίκη της Σαμοθράκης και τα Καβείρια Μυστήρια» ρίχνει φως στο δύσκολο θέμα των Καβείριων Μυστηρίων που, λόγω των λιγοστών σωζόμενων μαρτυριών από την αρχαιότητα, δεν έχει μελετηθεί μέχρι σήμερα επαρκώς. Η συγγραφέας Βιολέττα Παυλέα, στηριγμένη στην προσωπική της εξοικείωση με θέματα εσωτερισμού και στην ενδελεχή έρευνα που πραγματοποίησε σε πλήθος αρχαίων και νεότερων κειμένων, μαρτυριών και πηγών, προχωρά σε μια πρωτότυπη ερμηνεία της ουσίας των Καβείριων Μυστηρίων ως μιας εμπειρίας αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. Η πολυετής μελέτη και προσπάθεια της συγγραφέως διαφαίνεται μέσα από την πληρότητα του έργου, την αναφορά πλήθους πηγών και την πλούσια βιβλιογραφία που συνοδεύει το κείμενό της και που παρέχει την απαραίτητη επιστημονική τεκμηρίωση. Το κείμενο της μελέτης για τα Καβείρια Μυστήρια συνοδεύεται από ένα ποίημα για τη μορφή της Νίκης της Σαμοθράκης, η οποία ήταν και αυτή που ενέπνευσε τη συγγραφέα στη δύσκολη πορεία της μελέτης των Καβείριων Μυστηρίων. Το βιβλίο κυκλοφορεί συνοδευόμενο από την αγγλική μετάφρασή του, υλοποιώντας το όραμα της συγγραφέως να μεταδοθεί η σημαντική αυτή γνώση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το Αιγαίο είναι ένα καζάνι που βράζει, με Ελλάδα και Τουρκία να παίζουν το πιο ριψοκίνδυνο παιχνίδι εξουσίας ως τώρα.
Η Ισιδώρα τρέχει στην κόψη του χρόνου να μεταφέρει μια σημαντική πληροφορία στα υπόγεια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τη ζωή της, αλλά και την ειρήνη στην περιοχή.

Θανατηφόρες παραπλανήσεις και επτασφράγιστα μυστικά σε μια ιστορία όπου η εμπιστοσύνη, η προδοσία, τα μυστικά και ο έρωτας ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.
Η Ισιδώρα στο πρόσωπο και στον έρωτα ενός άνδρα αναζητά την αλήθεια, αγνοώντας πως κάθε προσπάθεια να αποφύγει το πεπρωμένο της την οδηγεί να το συναντήσει.

Στο τέλος καταλαβαίνει ότι ο Δούρειος Ίππος κάθε ανθρώπου είναι όσα κρύβει στην καρδιά του.

Εκείνη γεννήθηκε σε μια από τις πλούσιες οικογένειες του ευρωπαϊκού Νότου, όπου οι γυναίκες θεωρείται πως ζουν ισότιμα με τους άντρες. Εκείνες στα φτωχά κράτη των Βαλκανίων και της Αφρικής, όπου η αξία της γυναίκας είναι αναλώσιμη. Εκείνη είναι μια γυναίκα δυναμική, μια σύγχρονη αμαζόνα, που μέσα στην κοινωνία μας, αγκυλωμένη ακόμα στις παθογένειες του χθες, προσπαθεί να διεκδικήσει αυτό που δικαιωματικά της ανήκει: τον αληθινό έρωτα, την αναγνώριση, μια επιτυχημένη ανεξάρτητη καριέρα. Εκείνες είναι θύματα μιας τραγικής ιστορίας που εκτυλίσσεται παράλληλα στα ίδια ή σε άλλα γεωγραφικά μήκη. Νεαρές γυναίκες αδύναμες, που δεν πρόλαβαν να ονειρευτούν, τους έσκισαν τα πέπλα της αθωότητας φορώντας τους τις αλυσίδες της σωματεμπορίας. Συναντιούνται οι δρόμοι τους στο φυσικό πέρασμα των τράφικερ από την Ανατολή στη Δύση, στα ελληνικά παράλια.

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα σε μια ψαροταβέρνα πάνω στη θάλασσα ξεκινάει μια ιστορία απελευθέρωσης, τόσο ψυχικής όσο και σωματικής, για όλες τους. Μέσα από μια πορεία δύσκολη, γεμάτη εμπόδια και πισωγυρίσματα, εκείνη στρέφεται προς τα μέσα προκειμένου να βρει τον εαυτό της και τη δύναμη που είχε, αλλά δεν γνώριζε. Εκείνες δεν έχουν σε κανέναν να στραφούν, δεν τους ανήκει ούτε καν το ίδιο τους το σώμα. Μόνο εκείνη θα μπορούσε να τις βοηθήσει.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

Η Λένα, μέσα στο λήθαργό της, άκουσε να φωνάζουν το όνομά της. Την έψαχναν. Μα η μοίρα, Σειρήνα, την καλούσε να ακολουθήσει τα χνάρια της, και σύρθηκε πιο βαθιά μες στη σπηλιά. Όπως το πληγωμένο ζώο, που κρύβεται για να επουλώσει τις πληγές του. Μια ερωτική σκηνή ανέτρεψε τη μέχρι τώρα ζωή της, και η μοιρολατρία την οδήγησε να παλεύει με τα κύματα. Με το μένος πήρε τη σκυτάλη και τη βοήθησε να γαντζωθεί από το βράχο και τη ζωή. Μέσα από τη δίνη των συναισθημάτων και της παραζάλης, γεννήθηκε η ανάγκη της φυγής. Μα η πληγωμένη της αξιοπρέπεια ζητούσε επιτακτικά να αποκατασταθεί. Ένα χρόνο μετά, βρισκόταν στο πλοίο της επιστροφής, με αποσκευές της μια καλοστημένη παρτίδα και ατού της το μένος γυναίκας. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]

Ανατύπωση και διασκευή από τα παλαιότερα βιβλία Το Χάραμα Μιας Ελπίδας και Η Γη της Ελπίδας.

Έρωτας, λάμψη, περιπέτειες, άγρια πάθη στις ιστορίες δυο νέων γυναικών. Κοινό στοιχείο τους η Αυστραλία.

Η Σοφία και ο Δημήτρης ταξίδεψαν με το ίδιο καράβι στη μακρινή ήπειρο το 1920. Διέσχισαν τους ωκεανούς σε ένα ταξίδι που θα άλλαζε τη ζωή τους. Εκείνος στην πρώτη θέση, γόνος γνωστής οικογένειας, επιθυμούσε να ξεφύγει από τα πολιτικά μίση. Εκείνη, κάτω στα αμπάρια, απελπιστικά φτωχή, λαχταρούσε να γλιτώσει από τη μιζέρια και να σώσει τα αδέρφια της. Η μοίρα τούς ένωσε και αγαπήθηκαν δυνατά, αν και ανήκαν σε άλλους κόσμους.

Πορεύτηκαν μαζί, με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Η Μαρία και η Χριστίνα, απόγονοί τους, επιστρέφουν σήμερα στην Ελλάδα. Ο έρωτας τις αγκαλιάζει και μέσα από αυτόν κερδίζουν το χαμογελαστό πρόσωπο της ζωής.

Στο θεσσαλικό κάμπο, ένα μυστήριο δένει το μεγαλοκτηματία Λάμπη με τους κληρονόμους του. Ποια η σχέση της νεαρής Ελληνοαυστραλέζας με τον Νίκο; Τι φοβούνται; Ποια κρυμμένα μυστικά τούς κυνηγούν; Τι έψαχνε ο Λάμπης τρέχοντας πάνω στο άλογό του; Ποια είναι η Ελένη και το πέπλο μυστηρίου που τη σκεπάζει; Το άγνωστο και τα δυνατά πάθη κυριαρχούν στον κάμπο, εκεί όπου η γη έχει ανάσα, έχει ψυχή…

Το βλέμμα της Σοφίας αγρίεψε. Ανακατεύτηκαν τα σωθικά της και υψώνοντας τα μάτια στον ουρανό έσφιξε τις γροθιές, ενώ μια βουβή κραυγή βγήκε από τα στήθη της.

«Εσύ εκεί πάνω δε μας βλέπεις; Δε μας λυπάσαι;» Έμπηξε τα νύχια στις παλάμες και αποφάσισε.

«Θα βγω σώα από αυτό το πλοίο, δε θα χάσω τα λογικά μου, θα νικήσω τη ζωή».

Έτσι όπως ατένιζε ψηλά, είδε στο πάνω κατάστρωμα έναν νέο να κοιτάζει προς τα κάτω. Φορούσε λευκό σακάκι και στο χέρι κρατούσε ένα πούρο.

Ήταν ψηλός, απόλυτα ξεχωριστός, όμορφος! «Οπτασία είναι», σκέφτηκε, «δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι…»

Προχωρούσε με το άλογο και το κορμί της είχε γίνει ένα με το ζώο. Το φεγγάρι τούς συντρόφευε.

– Είσαι μαζί μου; τη ρώτησε. Δίπλα μου; Στα λάθη και στις επιτυχίες; Ήταν γεννημένος αρχηγός και εκείνη θα θυσίαζε τα πάντα για την αγάπη του.

– Κατάλαβα, έκανε ειρωνικά ο Λάμπης, θέλεις να σε παρακαλέσουν. Χάσιμο χρόνου! Κρίμα, νόμιζα πως ήσουν πιο ειλικρινής και ντόμπρα. Θα δείξει ποιος λοιπόν θα παρακαλέσει ποιον…

Ψηλά, μέσα στ’ αστέρια, ένα τρεμόπαιξε και έλαμψε.

Ο αέρας που κατέβαινε από την πλαγιά πήρε τα λόγια που αντιλάλησαν και τα ταξίδεψε…