Το άστρο του λύκου

Στην πρώτη πραγματεία που εμπεριέχεται στο βιβλίο, η οποία φέρει τον τίτλο Το ιδανικό και το πραγματικό, ο Άρθουρ Σοπενχάουερ εξετάζει τι στην αντίληψή μας για τα πράγματα ανήκει στον χώρο του ιδανικού, τι μπορεί δηλαδή να αποδοθεί σε εμάς τους ίδιους και δεν αποτελεί απεικόνιση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, και τι μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη δική μας αντίληψη, και αφού παραθέσει τις απόψεις άλλων φιλοσόφων, ξεκινώντας από τον Πλωτίνο, καταλήγει στη δική του θέση. Στη δεύτερη πραγματεία, η οποία φέρει τον τίτλο Ο άνθρωπος και το πεπρωμένο, ο Σοπενχάουερ, κάνοντας και πάλι μια αναδρομή στις απόψεις παλαιότερων, κυρίως αρχαίων, φιλοσόφων, εκφράζει τον προβληματισμό του για μια φαινομενική σκοπιμότητα που φαίνεται να ενυπάρχει στο πεπρωμένο των ανθρώπων, ούτως ώστε όλα όσα τους συμβαίνουν μοιραία να δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εκπονημένου από κάποια άγνωστη δύναμη υπέρτερη από αυτούς.

Έργα της ύστερης περιόδου της δημιουργίας του Νίτσε, «Το λυκόφως των ειδώλων» και «Ο αντίχριστος» συμπυκνώνουν τις απόψεις του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου για τις αξίες της ανθρώπινης ζωής, την καταγωγή και τη λειτουργία τους.

Η βαθιά ανάλυσή του σχετικά με τις θεμελιώδεις ιδέες της δυτικής θρησκείας, φιλοσοφίας και ηθικής, στο κείμενο και των δύο τούτων έργων, εξηγεί γιατί ο Φρειδερίκος Νίτσε είναι, κατά γενική ομολογία, ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της σύγχρονης σκέψης.

Βασικό θέμα της πραγματείας, που στη βασική της μορφή αποτέλεσε τη διδακτορική διατριβή του Σοπενχάουερ, είναι η λεγόμενη «αρχή του αποχρώντος (επαρκούς) λόγου», σύμφωνα με την οποία όλα τα πράγματα μέσα στον κόσμο έχουν κάποια επαρκή αιτία που δικαιολογεί την ύπαρξή τους με απολύτως κατανοητό τρόπο. Έτσι η αρχή του αποχρώντος λόγου γίνεται η βάση όλων των επιστημών. Όπως ομολογεί ο ίδιος ο συγγραφέας, το έργο αυτό αποτέλεσε το υπόβαθρο όλου του φιλοσοφικού του συστήματος.