Το άστρο του λύκου

Η απολλώνια μαντική, το κρυπτικό “Έψιλον” των Δελφών, ο εκστασιασμός της διονυσιακής ακολουθίας και τα όργια των μαινάδων, η πορεία στην Ιερά Οδό προς την Ελευσίνα και η βιωματική εμπειρία των υπερφυών μυστηρίων της, όπως άλλωστε και η μέθεξη στα δρώμενα των Καβειρίων, ιχνηλατούν την μυστική οδό των Ελλήνων και σηματοδοτούν τις ιεροτελεστίες του περάσματος τους στο επέκεινα, σε αναζήτηση και ανεύρεση του θείου.

Είναι οι δρόμοι της θέωσης που αποκάλυψε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα πριν από την έλευση της χριστιανικής ορθοδοξίας. Η γνωριμία μας με αυτούς, μέσα από την δύναμη του λόγου και την διεισδυτική ματιά της εικόνας, δεν είναι απλά ένα οφειλόμενο ιστορικό “πρέπει”, αλλά η καταλυτική σήραγγα που μας οδηγεί στον ένθεο εαυτό μας και στην ιερή συνεύρεση με το θείο

Βασικό θέμα της πραγματείας, που στη βασική της μορφή αποτέλεσε τη διδακτορική διατριβή του Σοπενχάουερ, είναι η λεγόμενη «αρχή του αποχρώντος (επαρκούς) λόγου», σύμφωνα με την οποία όλα τα πράγματα μέσα στον κόσμο έχουν κάποια επαρκή αιτία που δικαιολογεί την ύπαρξή τους με απολύτως κατανοητό τρόπο. Έτσι η αρχή του αποχρώντος λόγου γίνεται η βάση όλων των επιστημών. Όπως ομολογεί ο ίδιος ο συγγραφέας, το έργο αυτό αποτέλεσε το υπόβαθρο όλου του φιλοσοφικού του συστήματος.

Στην πρώτη πραγματεία που εμπεριέχεται στο βιβλίο, η οποία φέρει τον τίτλο Το ιδανικό και το πραγματικό, ο Άρθουρ Σοπενχάουερ εξετάζει τι στην αντίληψή μας για τα πράγματα ανήκει στον χώρο του ιδανικού, τι μπορεί δηλαδή να αποδοθεί σε εμάς τους ίδιους και δεν αποτελεί απεικόνιση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, και τι μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη δική μας αντίληψη, και αφού παραθέσει τις απόψεις άλλων φιλοσόφων, ξεκινώντας από τον Πλωτίνο, καταλήγει στη δική του θέση. Στη δεύτερη πραγματεία, η οποία φέρει τον τίτλο Ο άνθρωπος και το πεπρωμένο, ο Σοπενχάουερ, κάνοντας και πάλι μια αναδρομή στις απόψεις παλαιότερων, κυρίως αρχαίων, φιλοσόφων, εκφράζει τον προβληματισμό του για μια φαινομενική σκοπιμότητα που φαίνεται να ενυπάρχει στο πεπρωμένο των ανθρώπων, ούτως ώστε όλα όσα τους συμβαίνουν μοιραία να δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εκπονημένου από κάποια άγνωστη δύναμη υπέρτερη από αυτούς.