Ο εικοστός αιώνας εκπνέει. Η Χιλή περιμένει ανυπόμονα τις αλλαγές που θα φέρει η εκλογή του Ρικάρδο Λάγος ως πρώτου σοσιαλιστή προέδρου ύστερα από τριάντα χρόνια. Εν μέσω μιας σχεδόν εκρηκτικής ατμόσφαιρας πολιτικών προσδοκιών και οικονομικών κλυδωνισμών της κοινωνίας, η ισορροπία στις σχέσεις ενός νεαρού αντρόγυνου διαταράσσεται όταν στη ζωή τους εμφανίζεται ο Ντιέγο Λίρα, δικηγόρος και ιδιοκτήτης φιλόδοξης διαδικτυακής εφημερίδας. Η λαχτάρα τους να ξεφύγουν από τη ρουτίνα τους κάνει να ριχτούν σε οριακές εμπειρίες και μέσα σε λίγους μήνες καταστρέφουν τις συμβάσεις που τους χάριζαν σιγουριά. Όταν όλα τελειώνουν, δεν τους απομένει παρά να αναρωτιούνται αν το πάθος είναι αρκετό για να δικαιολογήσει τον έρωτα. (. . .) [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]

Ανόσια εγκλήματα, φόνοι, στραγγαλισμοί, τέρατα, άνθρωποι που σαπίζουν δίχως να πεθαίνουν, σκοτεινά πηγάδια, μαύρα λουλούδια και απόκρημνα δέντρα· σπυριά σιταριού που έχουν χαραγμένα απάνω τους τα ονόματα των αθώων.

Άντρες που σκοτώνονται, βασιλιάδες που σκοτώνουν, γυναίκες που γεννούν και σώζουν δια της παράλογης Αγάπης. Η ισχύς των φονιάδων απέναντι στο δίκαιο των αθώων· η άνομη επιθυμία του ανθρώπου να είναι φονιάς. Και μια πανέμορφη κοπέλα που στέκεται στη στραγγάλη…

Σε ένα ανεμόδαρτο χωριό οι άντρες μακελεύονται επειδή αρνούνται να δώσουν ένα κορίτσι για το κρεβάτι του βασιλιά. Όμως τη νύχτα τα σπουργίτια φέρνουν το χαραγμένο σιτάρι που γονιμοποιεί τις γυναίκες και συνεχίζει τη ζωή.

Έναν αιώνα αργότερα ένας καινούργιος βασιλιάς αλέθει τα χαραγμένα σπυριά, τα κάνει ψωμί και υποχρεώνει τους Ανεμοδεντρινούς να το φάνε· μονάχα λίγοι προτιμούν να πεθάνουν. Μα κάποτε θα έρθει η νύχτα που όσοι φάγαν τις ψυχές των προγονών τους θα γυρέψουν ξανά το χαραγμένο σιτάρι…

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]

Ο Νταβιντού ανεβαίνει για πρώτη φορά στο ρινγκ στα εννιά του. Έχοντας µεγαλώσει χωρίς πατέρα –ο Παλαντίνο, καταπληκτικός πυγµάχος, πέθανε λίγο πριν από τη γέννησή του– σ’ ένα Παλέρµο βρόµικο, βίαιο και φωτεινό, υπό την προστασία του γιγάντιου θείου Ουµπερτίνο και του αινιγµατικού παππού Ροζάριο, µας αφηγείται πενήντα χρόνια ιστορίας, από το 1942 ως το 1992, συνοδευόµενος από ένα πλήθος αξιοµνηµόνευτων ηρώων: τον σύντροφό του στο παιχνίδι Τζερρούζο, τον δάσκαλο του µποξ Φράνκο, τη διακριτική και ευγενική µητέρα του, τον υπολοχαγό Ντ’ Άρπα, τη σοφή γιαγιά Προβιντέντσα, τον κουµπάρο Ραντάτσο, τη Νίνα µε το «στόµα στο χρώµα του µούρου» και πολλούς άλλους. Οι ιστορίες τους, κωµικές µαζί και τραγικές, γλιστρούν η µια µέσα στις πτυχές της άλλης, συνθέτοντας το πορτρέτο µιας οικογένειας, µιας πόλης, ενός κόσµου σε αέναη µάχη, γεµάτου γοητεία και θηριωδία. «Το σώμα έχει τη δική του ευφυΐα. Είναι χαρτί πάνω στο οποίο γράφεις». «Ναιιιι, καλά». «Τα πάντα γραφή είναι». «Τα πάντα;» «Ναι». «Ακόμα και τα ζυμαρικά με σαρδέλες;» «Ναι». «Και οι γοφοί των γυναικών;» «Ναι». «Και οι βόμβες στην πόλη;» «Ναι». «Και τι γράφουν αυτές οι λέξεις από μπουνιές και προσποιήσεις;» «Την ιστορία της οικογένειάς μου». «Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Η Σικελία, για παράδειγμα… Η απέριττη ομορφιά της, το φως της, η βία της, η σκόνη στους δρόμους του Παλέρμο με τις Άλφα Ρομέο. Και τα παιδιά που μεγαλώνουν στις αλάνες, αγόρια και κορίτσια… Αυτός ο κόσμος είναι το πλαίσιο αυτού του σπουδαίου μυθιστορήματος». περ. Livres Hebdo «Aλήθεια, απλότητα και θηριώδες ταλέντο…» Rolling Stone «Το βιβλίο αυτό είναι εμπειρία: πρέπει να τη ζήσει κανείς. Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης που δε μοιάζει με κανένα άλλο, μια μεγαλόπνοη σύλληψη της ουσίας του πολέμου, του μποξ, του έρωτα, του αισθησιασμού, του χιούμορ, της φιλίας και του θανάτου». Elle «Ένα βιβλίο εκτυφλωτικής ομορφιάς». Vanity Fair «Η σικελική σάγκα που προκάλεσε τον διεθνή ενθουσιασµό». La Stampa